Επιχείρηση: εμβόλιο!

Τί κάνεις λοιπόν, όταν το παιδί στα τέσσερα πλέον είναι σε θέση να αντιληφθεί τι μέλλει γενέσθαι όταν θα επισκεφθεί τον παιδίατρο για εμβόλιο;

Καταρχήν οφείλεις να του το πεις από την προηγούμενη μέρα χωρίς να δώσεις ιδιαίτερη βαρύτητα στο γεγονός. Του τύπου “ Αύριο πριν  από το σούπερ μάρκετ θα πάμε να βάλουμε και εκείνο το εμβόλιο που μας είπε η παιδίατρος για να μην  αρρωσταίνεις εύκολα τώρα που θα ξεκινήσεις το Νηπιαγωγείο”.
Αν η αντίδραση είναι αλλοπρόσαλλη (κλαίει, χτυπιέται, πετάει μαρκαδόρους και ο,τι άλλο βρει εντός της εμβέλειάς του) αφήστε το να το ξεχάσει απασχολώντας το με κάτι. Αν συνεχίσει να το σκέφτεται και την υπόλοιπη ημέρα διαβάστε το βράδυ μια ιστορία όπως:










Την επόμενη ημέρα φορέστε κάτι ελαφρύ και το μαλλί ασυζητητί πιασμένο πάνω. Έτσι έχουμε ελευθερία κινήσεων σε περίπτωση που χρειαστεί “να παλέψουμε” για να μείνει σταθερό το παιδί την κρίσιμη ώρα.







Στη συνέχεια υποσχόμαστε μια δραστηριότητα όχι ως αντάλλαγμα, αλλά ως κάτι που θα πρέπει να τελειώσει το εμβόλιο γρήγορα για να προλάβουμε να το κάνουμε κατά τη διάρκεια της βόλτας μας. Για μας αυτό ήταν πατίνι στην πλατεία.










Στην πορεία ατυχήσαμε γιατί έφυγε η βίδα και μαζί της η μία ρόδα οπότε καταλήξαμε στο παιδότοπο των Goodies για ένα τοστάκι αλλά κυρίως για παιχνίδι.

Πάντως η μέθοδος “σφυρίζω αδιάφορα” σε σχέση με το θέμα εμβόλιο, σε εμάς πέτυχε. Άγχος υπήρχε αλλά το παρατηρούσαμε διακριτικά. 'Έτσι το μπορμπόνι μου στάθηκε στο ύψος των 109εκ του με θάρρος και δεν έχυσε ούτε μισό δάκρυ (παρόλο που το σκέφτηκε σοβαρά για μια στιγμή).

Άλλωστε είναι γνωστό οτι τα παιδιά δεν έχουν χρόνο και χώρο για θρήνους και οδυρμούς. Ο κόσμος τους είναι γεμάτος από πριγκίπισσες και πειρατές, σούπερ ήρωες και μικρές εξερευνήτριες. Απλά δεν χωράει κάτι άλλο. Γι’ αυτό και αντιμετωπίζουν δύσκολες καταστάσεις (και δεν μιλάμε για ένα απλό εμβόλιο) με πολύ κουράγιο και δύναμη. Από τη φύση τους μπορούν να εστιάσουν μόνο στην καλή είδηση ή εικόνα γι’ αυτό και το χαμόγελό τους δεν κρύβει καμία σκέψη από πίσω.

Σε παρατηρώ για να μην ξεχνάω, μικρό μου αντράκι, πόσο απλά είναι μερικές φορές τα πράγματα.