Ταξίδια πίσω στο χρόνο.

Έχει δύο μέρες τώρα που το σπίτι μοσχοβολάει ντομάτα μια και η κυρα- Δέσποινα (δλδ η μαμά) έχει γεμίσει τα ράφια της αποθήκης με γυάλες από σάλτσα φρέσκιας ντομάτας, πελτέ και κέτσαπ, όλα φτιαγμένα από τα χεράκια της. Γιαμ!
Έχει ένα άρωμα Μικρασίας η όλη διαδικασία, λες και ξαφνικά θα ακούσεις τη Λωξάνδρα να φωνάζει: “Ταρνανά! Πού σε βρε, Ταρνανά! Κακό – χρόνο να ‘χεις! Πού σε βρε, τώρα που σε ψάχνω; Αδικιωρισμένε;” Βέβαια, οι συνειρμοί αυτοί είναι αναπόφευκτοι, λόγω της  Μικρασιάτικης καταγωγής του παππού μου αλλά και των μεζέδων που φτιάχναμε συχνά στο σπίτι και είχαν νότες ανατολίτικες.





                        
                                   


 
Ταξίδι πίσω στο χρόνο, προσπάθησα να κάνω με αφορμή μια βάφτιση στην οποία ήμουν καλεσμένη την Κυριακή. Έτσι, συνδύασα ένα μπλέ πουά φόρεμα κάτω από το γόνατο, με μπεζ πλατφόρμες (θα ήταν καλύτερα να είναι με τακούνι και μπαρέτα αλλά…), τον vintage φάκελο της μαμάς, μαλλιά πιασμένα σε χαμηλό κότσο και ένα ματ κόκκινο κραγιόν για να φτιάξω μια εμφάνιση που είχε κάτι από τη δεκαετία του ‘40- ‘50.
Θα έβγαζα μια φωτογραφία για να σας τα δείξω φορεμένα, αλλά ο μόνος φωτογράφος που ήταν εύκαιρος εκείνη την ώρα ήταν ο γιός μου και ήταν πιθανότερο η φωτογραφία του να αφορούσε τις ακρίδες που έχουμε τελευταία στον κήπο;)
Άρα το καλύτερο που μπορώ να κάνω είναι αυτό.




                                        

         

                   



Φιλιά.